Πριν λίγες μέρες αποχαιρέτησαν για πάντα τον Πολιτικό Μηχανικό Δημήτρη Παπανικολάου όχι μόνο οι παλαιοί φίλοι και νεότεροι συνεργάτες του, αλλά και πλήθος μηχανικοί, αναγνωρίζοντας στο πρόσωπό του «έναν δημιουργικό αγωνιστή, έναν οραματιστή του τεχνικού και επιχειρηματικού αντικειμένου και παράλληλα έναν ηθικά ακέραιο και συναισθηματικό άνθρωπο με έμπρακτη αλληλεγγύη στους ανθρώπους γύρω του και πάνω απ’ όλα, έναν στοργικό οικογενειάρχη που λάτρευε την οικογένειά του και τον λατρεύει και αυτή, όπως τονίζεται σε σχετικό κείμενο που μας απέστειλαν φίλοι του.
Αποχαιρετήσαμε ένα πρότυπο ανθρώπου, επιστήμονα και επιχειρηματία, που πάνω στην ώριμη και κατασταλαγμένη νεότητά του και στην δημιουργική του ακμή, μας εγκατέλειψε σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς. Στα τριάντα χρόνια της δραστηριότητάς του στον χώρο των μελετών δημοσίων και ιδιωτικών έργων υποδομής, υπήρξε πάντα οργανωτικός, μεθοδικός και ευρηματικός, στις δυσκολίες παρέμενε ψύχραιμος και έδινε τις σωστές κατευθύνσεις. Οδηγός του πάντοτε ήταν μία αντίληψη της προόδου, της λογικής και της αισιοδοξίας για το μέλλον, που έμοιαζε να αντλεί την καταγωγή της από το πνεύμα των οραματιστών του διαφωτισμού.
Αυτά τα χαρακτηριστικά του δεν τα έχασε ο φίλος μας και κατά τη διάρκεια του αγώνα που έδινε για την υγεία του, τον τελευταίο χρόνο. Πάλεψε με αξιοθαύμαστη γενναιότητα, αγωνίστηκε οργανωμένα μεθοδικά και ηρωικά, αλλά ο αντίπαλος ήταν πάρα πολύ ισχυρός και μας τον πήρε.
Η ζωή του όμως (που άδικα τερματίστηκε τόσο πρόωρα) υπήρξε ευτυχισμένη και πλήρης κοντά στους δικούς του ανθρώπους που τους έδωσε και του έδωσαν τόση αγάπη. Ελπίζουμε αυτό να αποτελέσει μία μικρή παρηγοριά για αυτούς και για εμάς.
«Καλό ταξίδι Δημήτρη».