Γιάννης Βασ. Κωνσταντόπουλος, ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ

Αγαπημένε μας Γιάννη,

Εκλεκτέ συνάδελφε και αναντικατάστατε φίλε.

Αυτές τις στιγμές που οι καρδιές όλων μας βαραίνουν από θλίψη και συγκίνηση, βρίσκομαι νοερά εδώ,  για να σου πω και εγώ το ύστατο ΑΝΤΙΟ.

Προσωπικός μου φίλος στο ΕΜΠ από το 1963,  συνταξιδιώτης για το ΜΙΤ τον Αύγουστο του  1968 όπου και συγκάτοικος για 4 χρόνια και , τέλος , φίλος-συνεργάτης από την επιστροφή μας στην Ελλάδα τις αρχές της 10ετίας του 1980.

Γνωριστήκαμε ως πρωτοετείς φοιτητές το 1963 στο ΕΜΠ, όπου νωρίς γίναμε φίλοι παρ’ όλο που υπήρχε ένας υγιής ανταγωνισμός μεταξύ μας που συχνά εσύ τον κέρδιζες!! Τι να πρωτοθυμηθώ από τα 5 εκείνα χρόνια!! Τα ξενύχτια στο σπίτι σου στην Κυψέλη για τα «θέματα» στα διάφορα μαθήματα; τις εκδρομές και τα πάρτυ μας; Ή την παρατήρηση-επίπληξη του Νίκου Κορωναίου μέσα στην κατάμεστη τάξη όταν πρόσεξε ότι δεν φόραγες κανονικά το σακάκι σου έχοντάς το απλά ριγμένο στους ώμους σου…..

Θυμάμαι τη χαρά και των δυό μας αλλά και των οικογενειών μας, όταν στο τέλος του ΕΜΠ μας δέχτηκε το ΜΙΤ με πλήρη οικονομική βοήθεια για μεταπτυχιακές σπουδές για το διδακτορικό μας. Πετάξαμε στο τέλος Αυγούστου με την ίδια πτήση και στη Βοστώνη μείναμε προσωρινά στο Ιnternational Student Center στο Harvard Square μη γνωρίζοντας κανέναν εκεί, αλλά σε 2 μέρες βρήκαμε από ένα δωμάτιο ο καθένας σε δυο παλιά πλαϊνά σπίτια γηραιών Ιρλανδών Κυριών ( Σμιθ και Κα Πάτερσον !) . Σε λίγες μέρες ήρθε σε δωμάτιο του δικού μου σπιτιού και ο τρίτος της παρέας, ο Κώστας Τζάνος από τους χημικούς Μηχανικούς του ΕΜΠ που ξεκίναγε και εκείνος το διδακτορικό του στην Πυρηνική Μηχανική. Τι ατέλειωτες συζητήσεις είχαμε οι 3 μας όταν κατά τις 7,00 μ.μ. βγαίναμε για φαγητό στον κοντινό Ποτρτορικάνο ή στο πολυτελέστερο Παρθενώνα της κ. Αθηνάς!! Ήταν η εποχή του Βιετνάμ και των πανεπιστημιακών εξεγέρσεων που άρχισαν στην Αμερική μετά το Μάη του 68 …..

Τα 2 πρώτα μας χρόνια ήταν δύσκολα και με μεγάλο άγχος επειδή έπρεπε να περάσουμε τις εξαιρετικά δύσκολες εξετάσεις που θα μας επέτρεπαν να συνεχίσουμε με την εγγραφή μας για το διδακτορικό πρόγραμμα. Ειδικότερα για σένα που επέλεξες ΕΔΑΦΟΔΥΝΑΜΙΚΗ, έναν τομέα που δυστυχώς το ΕΜΠ δεν μας είχε δώσει το κατάλληλο υπόβαθρο, οπότε βρέθηκες να κολυμπάς σε βαθιά νερά με πρόσθετο πρόβλημα την παντελή έλλειψη γνώσεων Υπολογιστών και προγραμματισμού  που ποτέ δεν είχαμε διδαχτεί στο ΕΜΠ. Παρ’ όλα αυτά περάσαμε και οι δυό μας τις ειδικές εξετάσεις (general ή qualifying exams), τις δυσκολότερες εξετάσεις της ζωής μας όπου περνούσαν μόνο 30-50% (πολύ δυσκολότερες και από τις εισαγωγικές του ΕΜΠ). Μας πέρασε έτσι το άγχος της ενδεχόμενης αποτυχίας και αποφασίσαμε να ζήσουμε πιο άνετα. Νοικιάσαμε λοιπόν ένα διαμέρισμα στο Inman Square, όπου δεχτήκαμε σαν συγκάτοικο σε ένα μικρό δωμάτιο τον Θόδωρο Αχταρίδη, μεταπτυχιακό φοιτητή  στους Ναυπηγούς του ΜΙΤ. Πόσες αναμνήσεις, διασκεδάσεις, οργάνωση του Ελληνικού τριημέρου στο ΜΙΤ που έκτοτε καθιερώθηκε σαν ετήσιο γεγονός…. Αλλά και σκληρή δουλειά τη νύχτα στο Computer center του ΜΙΤ γιατί μόνο τότε ο χρόνος χρήσης του computer ήταν φτηνός και η επιστροφή του output σχεδόν άμεση (εκείνη την εποχή τρέχαμε τα προγράμματα με διάτρητες κάρτες σε κεντρικό υπολογιστή γιατί δεν υπήρχαν ούτε οι προσωπικοί υπολογιστές ούτε τα σύγχρονα εργαλεία προγραμματισμού και ακόμα είχαμε όριο υπολογιστικής δαπάνης που έπρεπε να υπογράφει ο επιβλέπων καθηγητής !!). Και όταν γυρίζαμε 3-4 το πρωί στο σπίτι το ρίχναμε στην κουβέντα, για κάθε θέμα που θα μπορούσε κάποιος να φαντασθεί.

Ήταν τόσες οι έντονες στιγμές που ζήσαμε εκεί και άπειρες οι αναμνήσεις που θα μπορούσαν να γεμίσουν ένα βιβλίο!! Θα αναφέρω μια τελευταία: Το surprise party  που μου οργάνωσες 2-3 ημέρες πριν την αναχώρηση μου, όπου είχες συγκεντρώσει εν αγνοία μου όλους τους εκεί φίλους μας που είχα περιορισμένα χρονικά περιθώρια για να τους αποχαιρετήσω!! Τι έκπληξη και πόση συγκίνηση…. Για σχεδόν 50 χρόνια βρίσκεται πάνω στο γραφείο μου το δώρο σου, ένας κύβος με φωτογραφίες από τη ζωή μας εκεί….

Μετά τη στρατιωτική μας θητεία εσύ μετακόμισες στο Βέλγιο όπου δούλεψες στη διεθνή εταιρεία εδαφομηχανικής D’Apollonia. Ξαναβρεθήκαμε στην Ελλάδα, εσύ καθηγητής στη σχολή Δοκίμων και εγώ στο Παν/μιο Πατρών, μετά από μία δεκαετία περίπου! Ήμασταν και οι δύο οικογενειάρχες πλέον, και παραμείναμε φίλοι μέχρι τώρα που μας έφυγες…. Συνεργαστήκαμε δε άψογα επί χρόνια, τόσο στις επιτροπές Αντισεισμικού Κανονισμού του ΟΑΣΠ όσο και ως οι βασικοί Τεχνικοί Σύμβουλοι του Δημοσίου για το μεγαλύτερο έργο στον τόπο μας, τη γέφυρα Ρίου Αντιρίου.

Υπήρξες υπόδειγμα πατέρα και συζύγου, έχοντας δημιουργήσει μια θαυμάσια οικογένεια που υπεραγαπούσες. Είχες την ευτυχία να δεις και τα δυό σου παιδιά, τον Βασίλη και τον Αγαμέμνονα, να προκόβουν και να κάνουν τις δικές τους οικογένειες.

Στην αγαπημένη σου Ελίνα και στα παιδιά σου Γιάννη θα λείψεις περισσότερο από όλους.  Όμως η μνήμη σου, η καλοσύνη, το πλατύ σου χαμόγελό και το σπινθηροβόλο πνεύμα σου θα μένουν ζωντανά πάντα μαζί τους, όπως και  σε όλους εμάς που σε γνωρίσαμε από κοντά και σε αγαπήσαμε.

Καλό ταξίδι Γιάννη μας. Και εκεί που θα πας πες στον κουμπάρο και των δυο μας Πάνο Σπηλιάκο και στο φίλο μας Γιώργο Γούλιο, πως παραμένουν και αυτοί στη μνήμη μας και στην καρδιά μας.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα της Αττικής που θα σε σκεπάζει.

Σταύρος Α. Αναγνωστόπουλος, Πολ Μηχ. ΕΜΠ,1968, SC.D. MIT, 1972

Ομότιμος Καθηγητής Πανεπιστημίου Πατρών

Οικογένεια, συγγενείς και φίλοι, αποχαιρετήσαμε στις 8 Απριλίου 2019 τον Γιάννη Κωνσταντόπουλο. Μαζί τους και οι απόφοιτοι Πολιτικοί Μηχανικοί του 1968 του Ε.Μ.Π. αποχαιρετήσαμε τον πρώτο της τάξης μας, σε όλη τη διάρκεια των σπουδών μας, μέχρι και την αποφοίτησή μας, έναν επιστήμονα Μηχανικό, εξαιρετικής μαθησιακής ικανότητας με πολύ καλή εκπαίδευση και κατάρτιση, με σπάνιες γνώσεις, ακόμα και στο χώρο της κλασσικής παιδείας.

Αμέσως μετά την αποφοίτησή μας, ακολούθησαν οι μεταπτυχιακές του σπουδές στο Μ.Ι.Τ. και στη συνέχεια το διδακτορικό του στο ίδιο κορυφαίο Πανεπιστήμιο. Υπηρετεί τη στρατιωτική του θητεία, ως έφεδρος αξιωματικός του Μηχανικού, κατά τη διάρκεια μιας πολύ δύσκολης χρονικής περιόδου και σε μια ακόμη ποιο δύσκολη περιοχή, κάτω από ιδιαίτερα δυσμενείς συνθήκες.

Αναλαμβάνει τη θέση του Τεχνικού Διευθυντή στην D’ APOLONIA στις Βρυξέλλες ασχολούμενος με πολλά ιδιαίτερα σοβαρά και δύσκολα τεχνικά έργα. Επιστρέφει στην Ελλάδα, ως ειδικός πραγματογνώμων του Ο.Η.Ε., ενώ στην συνέχεια ασχολείται ως σύμβουλος ή ως ειδικός μελετητής, με έδρα στην Ελλάδα, σε μεγάλα, σοβαρά και δύσκολα τεχνικά έργα.

Παράλληλα, συνεχίζει την επιστημονική του δραστηριότητα με ανακοινώσεις, δημοσιεύσεις, διαλέξεις και με συμμετοχή σε επιστημονικές διοργανώσεις και συνέδρια.

Προσωπικά, συναντιόμαστε και πάλι το 1984 και έκτοτε αποκαθιστούμε μια στενή, φιλική και οικογενειακή σχέση. Από τότε διατηρούμε συνεχή, σχεδόν καθημερινή, επικοινωνία, η οποία εκφράζεται στο επιστημονικό, επαγγελματικό και εκπαιδευτικό πεδίο, σε οικογενειακές εκδηλώσεις, σε εκδρομές και διακοπές.

Έτσι, είχα την ευχέρεια να γνωρίσω πολύπλευρα και ακόμα καλύτερα έναν άνθρωπο:

• Αφοσιωμένο σύζυγο και πατέρα
• Αφιερωμένο στη γνώση
• Ιδεολόγο, με την απόλυτη έννοια της λέξης
• Με πίστη σε αρχές και αξίες, αλλά και ρεαλιστή σε προσέγγιση καταστάσεων της ζωής
• Πνευματώδη και χαρισματικό επιστήμονα Μηχανικό
• Βαθιά δημιουργικό με ευαισθησία στις απόψεις και πεποιθήσεις των άλλων και με μεγάλη ανεκτικότητα.
• Φίλο και συνεργάτη, πρόθυμο πάντοτε να ακούσει, να δείξει κατανόηση και να βοηθήσει, με σπάνια ανθρωπιά και αλληλεγγύη
• Γοητευτικό ομιλητή, ευγενικό και πρόθυμο πάντοτε να μεταφέρει γνώση και να υποστηρίξει τις τοποθετήσεις του με εντιμότητα, ειλικρίνεια και τόλμη
• Οξυδερκή και πρωτότυπο καθηγητή:

Στην σχολή Ναυτικών Δοκίμων

Στο U.L.B. των Βρυξελλών

Στην ΣΤΕΑΜ.Χ.

• Ομιλητή με διαλέξεις,

Στο Ε.Μ.Π. για την γέφυρα Ρίου – Αντιρρίου, όπου ήταν ο ένας από τους μόνο δύο Έλληνες, οι οποίοι μετείχαν στην μελέτη.

Στο Ε.Β.Ε.Α. για τη συνεργασία Αρχιτέκτονος και Πολιτικού Μηχανικού

Στα πλαίσια διοργάνωσης από την Ε.Ε.Ε. Μηχανικής των Κατασκευών του Τ.Ε.Ε., με πολλά ταξίδια εντός της Ελλάδας και πολλά άλλα.

Η περιπέτεια της υγείας του αρχίζει περίπου πριν από επτά χρόνια. Δυνατός, ψύχραιμος, νηφάλιος, συγκεντρώνει στοιχεία και πληροφορίες τις οποίες επεξεργάζεται, αξιολογεί και διαχειρίζεται, ξεκινώντας τη «μάχη» η οποία διήρκεσε όλα αυτά τα χρόνια.

Υπέροχο και σπάνιο στήριγμα, η απόλυτη αφοσίωση της συντρόφου του, σε όλη την κοινή τους ζωή και ιδιαίτερα στην τελευταία και εξαιρετικά δύσκολη περίοδο της δοκιμασίας την οποία πέρασε ο Γιάννης.

Ο Γιάννης δεν υπήρξε ποτέ αντίπαλος κανενός.

Ήταν πάντοτε ο πολύτιμος, ανιδιοτελής συνεργάτης, το οξυδερκές μυαλό, η τεράστια γνώση και μνήμη.

Με εκτίμηση και σεβασμό στη μνήμη του, μπορεί να υποστηρίξει κανείς ότι, η ζωή του ήταν μια ωδή αφιερωμένη στον Άνθρωπο.

Ο Γιάννης δεν είναι πλέον μαζί μας.

Θεωρώντας ότι έχασα τον καλύτερο και στενότερο φίλο, είναι καθήκον μου να αναγνωρίσω ότι,

• Ήταν τιμή μου που τον γνώρισα και κέρδος ζωής για εμένα η φιλία του
• Η ύπαρξή του, ήταν σφραγίδα ποιότητας
• Έφυγε πρόωρα, αφήνοντας πίσω το στίγμα του, με το πάθος για την πλήρη και βαθιά γνώση την δική του Μαγεία.

Η πληθωρική παρουσία του ανθρώπου, του επιστήμονα, του φίλου, θα μας λείψει πολύ.

Εκφράζω τα συλλυπητήριά μου, στην σύντροφο και στήριγμά του, στα παιδιά του που τα λάτρευε και σε όλους όσους τον αγάπησαν. Ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος, απλός, άδολος, ανιδιοτελής, που μοίραζε την φιλία του και τη βοήθειά του στους γύρω του, με κάθε τρόπο.

Σε πνευματική κατάνυξη αποχαιρετώ τον φίλο, τον συνεργάτη, τον αδελφό.

Καλό σου ταξίδι Γιάννη.

Απέραντη η εκτίμησή μου στη μνήμη σου.

Λευτέρης Πανταλέων

[επιμέλεια κειμένου Τμήμα Δημοσιότητας και Επικοινωνίας ΤΕΕ]