Eβδομήντα έξι Ελληνίδες αρχιτέκτονες απευθύνονται στο Τμήμα Αττικής του Συλλόγου Αρχιτεκτόνων Διπλωματούχων Ανωτάτων Σχολών, και (αυτο)βιογραφούνται με τη δύναμη και την αμεσότητα της προσωπικής μαρτυρίας.
Με πρωτοβουλία του Τμήματος Αττικής του Συλλόγου Αρχιτεκτόνων Διπλωματούχων Ανωτάτων Σχολών (ΣΑΔΑΣ), συγκροτήθηκε και δημοσιοποιείται το «Ψηφιακό Αρχείο Ελληνίδων Αρχιτεκτόνων», αρχίζοντας από τις διπλωματούχους της περιόδου 1923-1981.
Με το εγχείρημα αυτό έρχεται στο φως η μέχρι σήμερα άγνωστη συμβολή των γυναικών συναδέλφων στον πολεοδομικό και περιφερειακό σχεδιασμό, στα κοινωνικά προγράμματα ανοικοδόμησης, στα δημόσια και τα ιδιωτικά κτίρια και σε πολλούς άλλους τομείς του δομημένου χώρου, αλλά και η εντεινόμενη παρουσία τους στην επιστημονική έρευνα, τη διδασκαλία, την ιστοριογραφία και τη θεωρία της αρχιτεκτονικής. Τεκμηριώνεται, με άλλα λόγια, η συμβολή των γυναικών αρχιτεκτόνων τόσο στη μεταπολεμική αρχιτεκτονική παραγωγή όσο και στην παιδεία, στον εκσυγχρονισμό της αρχιτεκτονικής σκέψης και τέλος στη συμμετοχή τους στο ελεύθερο επάγγελμα, με συνήθως αφανή αλλά καθοριστικό τρόπο.
Η επιλογή της χρονολογίας 1923 δεν είναι τυχαία, καθώς τότε αποφοίτησε η πρώτη Ελληνίδα αρχιτέκτων και πρώτη μηχανικός του ΕΜΠ. (Η Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου ιδρύθηκε το 1917.) Από το 1923 έως το 1949, δηλαδή στη διάρκεια 26 χρόνων, αποφοίτησαν μόνο 26 γυναίκες αρχιτέκτονες. Αμέσως μετά, μέχρι και το 1955, έχουμε περί τις 40, μέχρι και το 1960 έχουμε 52, μέχρι και το 1965 πάνω από 170, και μετά… έρχεται η έκρηξη. Σήμερα εκατοντάδες είναι οι φοιτήτριες σε πολλές Αρχιτεκτονικές Σχολές των Πολυτεχνείων της χώρας και των αντίστοιχων σχολών του εξωτερικού.
Οι γυναίκες αρχιτέκτονες έχουν εργαστεί –και εργάζονται– σε όλους τους τομείς του επαγγέλματος, όπως και οι άνδρες συνάδελφοί τους: στον ιδιωτικό στίβο, στον δημόσιο και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, στον ακαδημαϊκό χώρο και στο πεδίο της έρευνας. Εντούτοις δεν έχουν συνήθως προβληθεί για το έργο τους στον ίδιο βαθμό με τους άνδρες συναδέλφους τους, για λόγους που αναπτύσσονται στα εισαγωγικά κείμενα του Αρχείου.
Στόχος του Αρχείου δεν είναι μόνο η καταγραφή του άγνωστου έργου των Ελληνίδων αρχιτεκτόνων, αλλά και η ανάδειξη της προσωπικότητάς τους, ο αγώνας τους να συνδυάσουν πολλαπλούς ρόλους ως σύζυγοι και μητέρες, ο υψηλού επιπέδου επαγγελματισμός τους και, σε αρκετές περιπτώσεις, η συμμετοχή τους στους κοινωνικούς αγώνες.
