Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 77 ετών ο Πολιτικός Μηχανικός Στέφανος Ιωακειμίδης, από τα γνωστότερους συνδικαλιστικές του τεχνικού κόσμου, δραστήριο στέλεχος του ΤΕΕ και αναγνωρισμένος επιστήμονας από πολλούς διεθνείς φορείς μηχανικών.
Ο Στέφανος Ιωακειμίδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 5 Φεβρουαρίου 1942. Υπήρξε μαθητής, αριστούχος και σημαιοφόρος, του 5ου εξαταξίου Γυμνασίου Θεσσαλονίκης. Σπούδασε Πολιτικός Μηχανικός στο ΑΠΘ, από όπου πήρε το πτυχίο του το 1964. Επίσης, μετά τη Μεταπολίτευση, πήρε πτυχίο Οικονομικών Επιστημών από το αντίστοιχο τμήμα του ΑΠΘ. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του στο Πολυτεχνείο, διετέλεσε Γενικός Γραμματέας και Πρόεδρος του συλλόγου φοιτητών του Πολυτεχνείου. Το 1963, συμμετείχε στο ιδρυτικό συνέδριο της ΕΦΕΕ και διετέλεσε υπεύθυνος του κλιμακίου Θεσσαλονίκης. Μέλος της ΕΔΑ, είχε ενεργό συμμετοχή στο παράνομο ΚΚΕ και, με την επιβολή της δικτατορίας, πέρασε αμέσως στην αντίσταση, που περιλάμβανε, μεταξύ άλλων, και το στήσιμο του παράνομου τυπογραφείου της Αυγής στη Θεσσαλονίκη. Τον Αύγουστο του 1968, συλλαμβάνεται και ανακρίνεται στη διεύθυνση της Αστυνομίας στον Βαρδάρη, κρατείται για μέρες σε υπόγειο κελί της τότε οδού Πρίγκηπος Νικολάου, βασανίζεται στο Τρίτο Σώμα Στρατού και περνάει από δίκη. Ύστερα από φυλάκιση πολλών μηνών στις φυλακές του Επταπυργίου, εξορίζεται στη Σαμοθράκη, όπου επρόκειτο να μείνει μέχρι τα τέλη του 1971.
Κατά τη Μεταπολίτευση, στην Αθήνα πλέον, ασχολείται με το επάγγελμα του πολιτικού μηχανικού και, πρωτίστως, με το Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδος, όπου, για πάνω από τριάντα χρόνια, επρόκειτο να τιμηθεί με την εμπιστοσύνη των μηχανικών και να καταλάβει ανώτατα αξιώματα, όπως Αντιπρόεδρος και Γενικός Γραμματέας της Διοικούσας Επιτροπής, Αντιπρόεδρος της Αντιπροσωπείας του ΤΕΕ κ.ά.
Επίσης είχε εκλεγεί:
- Στην Παγκόσμια Ομοσπονδία Οργανισμών Μηχανικών (World Federation of Engineering Organisations – WFEO): 25ετή θητεία σε διάφορες θέσεις και Μέλος Μόνιμων Επιτροπών της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας και Οικονομικός Υπεύθυνος της Ομοσπονδίας (2001-2009). Μάλιστα, σε ειδική τελετή στο Κουβέιτ, τον Νοέμβριο του 2009, είχε γίνει Απονομή Μεταλλίου Εξαιρετικών Υπηρεσιών στο Στέφανο Ιωακειμίδη σε αναγνώριση προσφοράς των υπηρεσιών του κατά τη διάρκεια της 25ετούς θητείας του στην Ομοσπονδία από τους Marwan Abdelhamid, Πρόεδρο της Επιτροπής Απονομής Βραβείων της WFEO, και Βarry Grear, απερχόμενο Πρόεδρο (2007-2009 ) της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας.
- Στην Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Εθνικών Ενώσεων Μηχανικών (European Federation of National Engineering Associations – FEANI): Μέλος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ελέγχου (EMC-European Monitoring Committee (2003-2008), αρμόδια για τη χορήγηση του τίτλου του Ευρωμηχανικού (EUR ING) που εκδίδεται από τη FEANI.
Παράλληλα, υπήρξε μέλος του ΚΚΕ Εσωτερικού από την ίδρυσή του, διετέλεσε δε επί σειρά ετών μέλος της Κεντρικής Επιτροπής. Σε όλη του τη ζωή, παρέμεινε δραστήριο μέλος του χώρου της Ανανεωτικής Αριστεράς και του Συνασπισμού.
Συλλυπητήρια του Προέδρου της Βουλής για τον θάνατο του Στέφανου Ιωακειμίδη
Τη βαθιά του θλίψη για το θάνατο του Στέφανου Ιωακειμίδη, ακούραστου αγωνιστή της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς, εξέφρασε ο Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων, κ. Νικόλαος Βούτσης.
Ο κ. Βούτσης, δήλωσε:
«Ο Στέφανος Ιωακειμίδης, υπήρξε σε όλη του τη ζωή ένας συνεπής αγωνιστής και μαχητικός υπερασπιστής των προοδευτικών ιδεών. Συμμετείχε με πάθος και αυταπάρνηση σε όλους τους κοινωνικούς αγώνες από την προδικτατορική ΕΔΑ, μέχρι την ίδρυση της ΕΦΕΕ μεταπολιτευτικά. Για τη δράση του στη Χούντα συνελήφθη, βασανίστηκε και εξορίστηκε, ενώ μεταπολιτευτικά ως πολιτικός μηχανικός ανέπτυξε έντονη συνδικαλιστική του δράση στο Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδας. Κατέλαβε ανώτατες θέσεις, όπως Γενικός Γραμματέας και Αντιπρόεδρος του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδος, μέλος της Διοικούσας Επιτροπής της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Εθνικών Ενώσεων Μηχανικών και Ταμίας του Εκτελεστικού Συμβουλίου της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Εθνικών Ενώσεων Μηχανικών.
Στους οικείους του εκφράζω τα ειλικρινή συλλυπητήριά μου».
ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΖΩΗΣ ΣΕ ΕΝΑ «ΖΩΗΡΟ ΚΙ ΑΝΗΣΥΧΟ» ΝΕΟΛΑΙΟ
Άρθρο του Γιάννη Κύρκου Αικατερινάρη, αρχιτέκτονα, π. προέδρου του ΤΕΕ Κ. Μακεδονίας, αφιερωμένο στον Στέφανο Ιωακειμίδη:
(σημ. Όταν ολοκλήρωσα αυτό το κείμενο, με ειδοποίησαν από την Αθήνα για την ξαφνική «αναχώρηση», πριν λίγες ώρες, του Στέφανου Ιωακειμίδη, πολιτικού μηχανικού, φίλου, συμμαθητή και συναγωνιστή από τα μαθητικά και φοιτητικά χρόνια μας στο Ε΄ Θεσσαλονίκης και ύστερα στο ΑΠΘ. Ο Στέφανος παλαιότερα γεν. γραμματέας στο ΤΕΕ, πέρασε τον Ιούνιο του 1969 από στρατοδικείο (δίκη του ΠΑΜ) και καταδικάστηκε σε τετράχρονη εκτόπιση… Μίλησα μαζί του πριν 10 μέρες, του Αγίου Στεφάνου)
Όσο τα χρόνια περνούν και η χρονική απόσταση από τις διάφορες φάσεις της ζωής μας μακραίνει, τόσο περισσότερο αισθανόμαστε ώριμοι πολίτες, ικανοί να βάλουμε σε σωστή σειρά προτεραιότητας τα όσα σημαντικά ή απλώς σημαδιακά μας συνέβησαν. Αναλογιζόμαστε λάθη, αλλά και επιλογές για τις οποίες συχνά στο παρελθόν λοιδορηθήκαμε, παρόλο που πολλές από αυτές χρόνια μετά πιστοποιήθηκαν ως χρήσιμες.
Βασική προϋπόθεση ωστόσο κι ακαταμάχητο κριτήριο για την εξαγωγή σωστών και γόνιμων συμπερασμάτων, για απολογισμό ζωής, παραμένει πάντα ο σκοπός των όσων προσδοκούσαμε, των όσων επιδιώξαμε και των όσων τελικά πετύχαμε. Αν οι πράξεις και οι όποιες ενέργειές μας απέβλεπαν στη βόλεψη τη δική μας και του στενού οικογενειακού κύκλου ή αν χωρίς σκοπιμότητες προορίζονταν για τους συνανθρώπους μας και τον κοινωνικό μας περίγυρο. Εκεί ξεχωρίζουν οι αυθεντικοί, όσοι ρίσκαραν πολλά χωρίς υστεροβουλίες, εκεί διαφέρουν από τους άλλους, τους δήθεν που κάνουν τα πάντα για το θεαθήναι κι εχτρεύονται τους πρώτους. Άλλωστε δεν ήταν τυχαίο ότι ο θυμόσοφος ελληνικός λαός ενστερνίστηκε, χωρίς δεύτερη σκέψη, και χρησιμοποιεί συχνά την παροιμία του Αισώπου με την αλεπού και τα σταφύλια, που όταν βρίσκονται ψηλά και δεν τα φτάνει τις φαίνονται …ξινά ή τα κάνει κρεμαστάρια!
Θα αναρωτηθούν πολλοί πως και γιατί μου ήρθαν στο νου και στην καρδιά τέτοιες σκέψεις. Άλλοι πιθανόν να τις χαρακτηρίσουν «φιλοσοφίες» χωρίς νόημα, καθώς το δόγμα του «νεοφιλελευθερισμού» αφήνει στις μέρες μας παντού το στίγμα του, είτε το αποδεχόμαστε, είτε όχι. Βλέπετε ότι για τους απανταχού της γης εμπνευστές του, μικρή σημασία έχει η αποδοχή ή η απόρριψή του, ούτε που λογαριάζουν τέτοιες λεπτομέρειες…
Χθες όμως, ημέρα της γιορτής μου, αισθάνθηκα δικαιωμένος -τουλάχιστο με την ερμηνεία που εγώ έδωσα- από το νόημα των ευχών που έλαβα, από τα εκατοντάδες τηλεφωνήματα και μηνύματα. Προέρχονταν από φίλους και συμπολίτες, από διαφορετικές χρονικές περιόδους της ζωής μου, από συμμαθητές μου και σύγχρονούς μου στο Γυμνάσιο Πολυγύρου, στο Ε΄ Λύκειο Θεσσαλονίκης, από τους συμφοιτητές μου στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, από συναδέλφους στο Σύλλογο Αρχιτεκτόνων και στο Τεχνικό Επιμελητήριο, από πολιτιστικούς φορείς και συλλογικότητες, από συμπατριώτες και συναγωνιστές των δύσκολων καιρών.
Όμως εκείνο που με συγκίνησε περισσότερο ήταν τα τηλεφωνήματα δύο καθηγητών μου από την Αρχιτεκτονική Σχολή του ΑΠΘ, των μοναδικών που ζουν, του Νίκου Μουτσόπουλου, Ακαδημαϊκού και του Μίμη Φατούρου, π. Πρύτανη και Υπουργού Παιδείας. Δεκαοχτάρης τους πρωτογνώρισα πριν εξήντα ολόκληρα χρόνια, όταν τότε νέοι κι αυτοί προσπαθούσαν με ζήλο να μας μεταδώσουν γνώση και ευαισθησία για τα αληθινά της ζωής. Και τί δεν μου είπαν στο τηλέφωνο και τί δεν μου θύμισαν, όταν διηγιόταν ιστορίες από ένα παρελθόν που για όλους μας ήταν πολύ κοντά, σαν όλα να ‘γιναν χθες. Μιλώντας ξεχαστήκαμε, είχαμε την αίσθηση ότι όσα εξιστορούσαμε συνέβαιναν σε ενεστώτα χρόνο κι ας πέρασαν από τότε ολόκληρες δεκαετίες κι ας παρεμβλήθηκαν σημαντικά γεγονότα, πολλά από τα οποία σημάδεψαν τις ζωές μας. Συγκίνηση, αλλά και βάλσαμο ψυχής για εκείνους και για μένα, τον «ζωηρό κι ανήσυχο» νεολαίο εκείνης της μακρινής εποχής…
8 Ιανουαρίου 2019
Γιάννης Κύρκου Αικατερινάρη
αρχιτέκτων